منطقه هندوچين كه از نيمه دوم قرن نوزدهم به تصرف نيروهاي استعمارگر فرانسوي درآمده بود، طي سال‏هاي طولاني تا پس از جنگ جهاني دوم، به صحنه مبارزات مسلحانه مردمي عليه استعمارگران بيگانه تبديل شد. پس از جنگ جهاني دوم، اگرچه شرايط براي حضور نظامي آماده نبود، اما نيروهاي اشغال‏گر فرانسوي، بر ادامه حضور خود در منطقه پاي مي‏فشردند. در اين ميان درگيري‏هايى بين نيروهاي مقاومت مردمي در قالب گروه‏هاي چريكي ويتْ‏مين به رهبري هوشي‏مينه با فرانسويان روي داد كه بزرگ‏ترين آن نبرد دين‏بين فو در تاريخ 14 مارس 1954م بود. در اين جنگ، نيروهاي چريكي ويت مين كه براي استقلال ويتنام مي‏جنگيدند، با ارتش استعماري فرانسه كه در دژِ به ظاهر تسخيرناپذير دين بين فو سنگر گرفته بود، درگير شدند و سرانجام در روز هفتم ماه مه همان سال، با تسليم شدن ژنرال "دوكاسْپِري" فرمانده فرانسوي دژ دين بين‏فو و پيروزي ويت مين‏ها، جنگ تمام شد. در جريان اين جنگ شش هزار فرانسوي كشته و ده‏ها هزار نفر ديگر نيز اسير شدند. در نهايت، قرار بر اين شد كه مذاكرات صلح صورت گيرد. در نهايت در بيستم ژوئيه 1954م قرارداد صلح ژنو امضا شد كه به موجب آن، دولت فرانسه از كليه منافع خود در سرزمين ويتنام چشم پوشيد. با شكست خفت‏بار نظاميان فرانسوي و نيرنگ آنان، اين كشور به دو منطقه شمالي و جنوبي تقسيم شد و زمينه دخالت نظامي امريكا و وقوع جنگ بزرگ ويتنام فراهم گرديد.